"İsa ağladı." Bu cümle İncil'de Yuhanna'nın 11.bölümünün 35.ayetidir ve İncil'deki en kısa ayettir. Lakin söz konusu olay bu dramatik sonla noktalanmaz. İsa Lazar'ı diriltir. Herkesin gözü önünde, sarılmış olduğu kefene rağmen Lazar mezardan çıkar.
Interstaller filmi bilim-kurgu sevenler için ne kadar doyurucuydu bilemiyorum (ki bir çok kişinin çok büyük beğenisini kazandığı bir gerçek); ama benim gibi bu tarz filmler sevmeyen biri için bile yeterince güzel bir kurgudaydı. Kucak dolusu duygusallık, bir avuç aksiyon, bir çimdik espiri ile seyirci ile arasında yeterli bağı kuruyordu. Müzikleri ile ilgili de bir çok şey duymuş olsam da nedense beni benden alan bir fon müziği bulamadım kendime. Görselliğinde ise ben çok daha fazlasını beklemiş olacağım ki kendimi o uzayda kaybedemedim maalesef. Belki de bilim-kurgunun gerçekten bir kurgu olduğunu bilmem gördüklerimin de benim için görsel şölene dönüşmesine engel oldu. Bilimsel açıdan ise incelemem mümkün değil. Karadeliğin içinden 5.boyuta çıkılabilir mi, çıkılamaz mı bunlar elbette benim takıldığım noktalar da değil. Mutlaka bilimsel birçok veriye dayanıyordur senaryo. Ayrıca senaristlerin, yazarların, istedikleri kadar uçma hakkına sahip olduklarına inanıyorum. Hayal gücüyse eğer sonuna kadar kullanma özgürlüğüne sahipler. Bunun yanında şunu da es geçmemek gerekir; True Detective ile gönlüme taht kuran Matthew McConaughey oyunculuk gücünü yine bu filmde de konuşturuyor.
Ben konunun kendi açımdan bir başka yönüne dokunmak istiyorum. Genelde hep ya uzaylılardan korkar, ya uzaylılardan medet umar ya da zaten hep uzaylılar himayesinde yaşadığımızı öngören yapımlar, yazılar bulmamız ve rast gelmemiz birçok açıdan bıktırıcı olmuşken film bu açıdan seyirciyi bambaşka bir sona götürüyor. İnsanın yine insana duyduğu sevgi, aralarındaki duygusal bağ, aslında tüm o boyutların ötesinde tutunabilecek tek umut olarak veriliyor. Çaresizliğin içinde görüp görebileceğimiz tek ışık yine insan gücümüz oluyor. İnsanın tanrısallaştırılmasına çoktan alışmış olsak da bilim-kurgu filmleri içinde kedine yekten bir yer ediniyor. Fakat işin ilginci bu işi başlatan Nasa'nın bu "kurtarma görevine" "The Lazarus Mission" adını vermesi. Nolan kardeşler öyle olacak ki hala eteklerini Tanrı'nın gölgesinden kurtaramamışlar. Tanrı'yı ekarde edip, yerine insanı koymanın çok da dahice bir fikir olduğunu ben düşünmesem de, elinde hiçbir umudu kalmayan insana "umut sensin" mesajı vermek filmin pazarlaması açısından oldukça dahice. Bu konuda birbiri ile aynı bir çok kitabın satış rekorları kırması, insanların hala bu "umut"tan bıkmaması Nolan'lar için de yeterli olmuş. Gittikçe daha da kötüleşen dünyanın, önüne geçilemez savaşların, yok oluşların içinde kendi başına yine kendi bilinçsiz kötülüğü içinde çırpınan insan için yine ve hala vazgeçemediği bir umut bu film bu yüzden de. Hala insana güvenen insan için "bunu yapabiliriz" dedirten ve salondan çıktığında yeni bir gezegene adım atmış kadar mutlu insanlar olmuştır elbette.
En başa dönersek Nolan kardeşler ironik bir şekilde insanlığı kurtarma görevine Lazar'ın ismini verseler de, Lazar'ın dirilmesi, sadece İsa'ya inanmayanların ya da inananların tanık olduğu bir olay değildi. Sadece büyük bir mucize de değildi. Orada bu mucizeden önce gerçekleşen çok daha başka bir şey vardı. Göz yaşı! Dostunu kaybeden bir adamın göz yaşıydı o... Çocuğunu kaybeden bir babanın göz yaşı... Bunu yeniden hafızama kazımam ve yaşamımda "Tanrı kim?" sorusuna verdiğim cevabı yeniden kendime hatırlatmam bu filmden benim payıma düşen şey oldu.
Gidin filmi görün ve siz de bu soruyu kendinize sorun. İyi seyirler...
